My beautiful girl » Hannah Hosseini

پسر کوچولو کنار د ر حیاط ایستاد ه و با چشم های معصومش که آماد ه گریه بود ، به ماد رش نگاه می کرد ؛ نگاهش طوری بود که گویا به ماد ر التماس می کرد ، اجازه د هد امروز را د ر خانه بماند و به مد رسه نرود . ماد ر هم با اخم او را به سمت د ر خروجی راهنمایی می کرد و می گفت اگر می خواهد د یر به کلاس نرسد ، همین الان باید از د ر خارج شود .

پد ربزرگ محکم د ست های پسرک را گرفت و با لبخند ی مهربان او را به سمت د ر برد ؛ د ست های بزرگ و مهربان پد ربزرگ چنان حسی د ر پسر کوچولو ایجاد می کرد که گویی د یگر هیچ مشکلی د ر د نیا نمی توانست او را آزار د هد .

پسرک د یگر نمی توانست کاری کند و ناچار بود از خانه خارج شود . تا آن لحظه هم خیلی سعی کرد ه بود کسی اشک هایش را نبیند ولی وقتی پایش را بیرون گذاشت، قطره های اشک لباسش را خیس کرد و حسابی حال او را تغییر د اد . د ر تمام طول راه با موهایش بازی کرد و سنگ های وسط جاد ه را محکم به اطراف اند اخت. عصبانی بود و حس می کرد ماد رش اصلا او را د وست ند ارد . چرا باید به مد رسه می رفت؟ وقتی خود ش می توانست بخواند و بنویسد ، چه د لیلی د اشت از کس د یگری کمک بگیرد ؟ از همه بد تر این که وقتی پد ربزرگش همه چیز را می د انست، چرا باید برای یاد گرفتن موضوعات جد ید به مدرسه می رفت؟

خواهرش که د و سال از او بزرگ تر بود ، همیشه می گفت برای این که بتواند بخواند ، بنویسد و اعد اد را با هم جمع کند لازم است به مد رسه برود ؛ اما پسر کوچولو که همه این کارها را بلد بود

صد ها سوال مختلف د ر ذهن تامی وجود د اشت؛ سوالاتی بد ون جواب. اما اگر جوابی هم برای آنها پید ا می کرد د یگر فاید ه ای ند اشت؛ چون حالا سر کوچه مد رسه بود ند و تا د ر مد رسه چند قد می بیشتر فاصله ند اشتند . با هر قد می که به مد رسه نزد یک تر می شد ند ، بد ن تامی بیشتر می لرزید و ترسش شد ید تر می شد . د هانش خشک شد ه و حسابی وحشت کرد ه بود . بچه های د یگر را می د ید ؛ بعضی ها می خند ید ند ، بعضی ها هم خیلی خوشحال نبود ند ، اما همه آنها با پد ر و ماد رشان خد احافظی می کرد ند و تنهای تنها وارد حیاط مد رسه می شد ند .

تامی هم برخلاف میلش، د ست پد ربزرگ را رها کرد و تنها رفت. د اخل حیاط ترسش بیشتر شد ه بود ؛ همه معلم ها و مسوولان مد رسه را به شکل آد م هایی د راز و خیلی بزرگ می د ید ؛ کسانی که بیشتر شبیه موجود ات افسانه ای بود ند و اصلا شباهتی به انسان ند اشتند .

چند د قیقه ای گذشت تا بالاخره کلاس تامی مشخص شد . روی صند لی سوم اسم او را نوشته بود ند و باید همانجا می نشست. به محض این که نشست و کتاب هایش را د رآورد ، خانم معلم هم وارد کلاس شد . خانم معلم لاغر بود و عینکی. عینکش تامی را بیشتر می ترساند . وقتی خانم معلم تامی را نگاه کرد ، پسر کوچولو با خود ش فکر کرد همه چیز تمام شد ؛ الان این معلم لاغر و بد اخلاق، من را کتک می زند و حسابی تنبیه می کند .

برای همین با صد ای بلند شروع کرد به گریه کرد ن. تامی گریه می کرد و منتظر بود خانم معلم او را از کلاس بیرون کند . اما خانم معلم نزد یک میز تامی آمد . ایستاد ، او را نوازش کرد و سعی کرد کمی آرامش کند . بعد هم به همه بچه ها گفت بهتر است روز اول را به حیاط بروند و کمی با هم فوتبال بازی کنند .

آن روز تمام شد و پد ربزرگ آمد تا تامی را با خودش به خانه ببرد . تامی می خند ید . خوشحال بود و با چند نفر از بچه های مد رسه هم د وست شد ه بود . تامی وقتی پد ربزرگ را د ید ، با خند ه گفت: «بابابزرگ، مد رسه بهترین جای د نیاست.»

حالا ۲۵ سال از آن روز می گذرد و آقای تامی هانسون بهترین معلم د انش آموزان ابتد ایی منطقه است. تامی هنوز هم آن معلم لاغر و عینکی را به یاد د ارد ؛ معلمی که او را عاشق د رس خواند ن کرد ؛ معلمی که اگر روز اول گریه تامی کوچولو را ناد ید ه گرفته بود ، امروز هم آقای هانسون نمی توانست یک معلم موفق و مجرب باشد .


			زهره شعاع authorsden. Com